زباله قابل بازیافت بریتانیا در چین دفن می شود

زباله قابل بازیافت بریتانیا در چین دفن می شود
محل دفن زباله در بریتانیا- بخش بزرگی از زباله ها، به جای بازیافت، بدون سر و صدا در کشورهای در حال توسعه سوزانده می شود . در حالی که بریتانیایی ها کم کم عادت می کنند زباله های خود را بازیافت کنند، کارشناسان می گویند که میزان مواد قابل بازیافت که به کشورهای خارجی، از جمله چین، هند و اندونزی فرستاده می شود احتمالا تا چند سال آینده دو برابر خواهد شد. اما هفته نامه ساندی تایمز اخیرا در گزارشی در همین ارتباط نوشت که بخش بزرگی از زباله خانوارهای بریتانیایی در کشورهای خارجی بازیافت نمی شود بلکه در کشورهای جهان سوم دفن می شود. از جمله برنامه های محیط زیستی بریتانیا صدور مواد قابل بازیافت به کشورهای خارجی است که میزان آن در سال به دوازده میلیون تن می رسد. اما گزارشگران ساندی تایمز در شهر دهلی در هند و همچنین چین می گویند که بخشی از این مواد صادراتی - که به "فهرست سبز" موسوم است - در کشورهای خارجی سوزانده و یا دفن می شود که عواقب ناگوار محیط زیستی برای این کشورها در بردارد. اما گردانندگان صنعت بازیافت بریتانیا تاکید دارند که بخش عمده مواد صادر شده مورد استفاده قرار می گیرد و تاثیر محیط زیستی آنها از نزدیک تحت نظر است.
به نوشته این هفته نامه ناظران ضمن قانونی دانستن تجارت مواد بازیافتی ابراز نگرانی کرده اند که بسیاری از مواد صادراتی "فهرست سبز" به درستی تفکیک نمی شود یا از یک جنس واحد تشکیل نشده که به آسانی قابل بازیافت باشد.
به نوشته ساندی تایمز در حالی که آمار و ارقام رسمی صادرات مواد بازیافتی شهرداری های انگلستان و ولز با آنچه واقعا صادر می شود تناقضی ندارد اما بخش بزرگی از زباله ها، به جای بازیافت، بدون سر و صدا در کشورهای در حال توسعه سوزانده می شود، در گورستان زباله دفن می شود یا در خیابان ها پراکنده می شود. یکی از دانشگاهیان ارشد چین، دولت بریتانیا را متهم کرده است که از کشورش به عنوان یک سطل آشغال بزرگ، "محلی برای صادر کردن آلاینده ها و در عین حال کسب درآمد از آن" استفاده می کند. در بریتانیا از مردم خواسته شده زباله های خود را تفکیک کنند اما برخی از زباله های این کشور تقریبا هیچ خواهانی ندارد مثل بسته بندی ساندویچ، ظرف ماست یا ظروف پلاستیکی؛ اما همین اقلام در بازارهای جهانی داد و ستد می شود.
پرفسور "کریس کاگینز"، مدیر یکی از سازمان های مشاوره ای در زمینه زباله، به ساندی تایمز گفت: "در بریتانیا زباله ظروف مواد غذایی، اغلب باید راهی گورستان زباله شود (چون قابل استفاده نیستند) بنابراین آن را به خارج صادر می کنند. این که این کار قانونی است یا برای آن بازاری وجود دارد، بحث جداگانه ای است."
راهول کومار، دلال زباله پلاستیک در هند، در حیاط منزل خود کوهی از این زباله ها را دارد. او به این هفته نامه بریتانیایی گفت: "برای این زباله ها پول چندانی نمی گیرم و فروش آنها سخت است. بطری های پلاستیکی خریدار بیشتری دارد و قیمت هر نیم کیلو، پانزده پنس (تقریبا 30 سنت) است."
بازیافت پلاستیک معمولا از طریق آب کردن آن یا خرد کردن آن به قطعات بسیار ریز صورت می گیرد و بعد از آن مقوا یا پلاستیک برای بسته بندی درست می کنند. اما برخی از این زباله ها عملا قابل بازیافت نیست چون یا خیلی کثیف است یا خیلی صدمه دیده یا از جنسی است که اصلا قابل بازیافت نیست." در بریتانیا برخی از شرکت های فعال در زمینه بازیافت، مراحل بعدی مصرف این مواد پس از صادرات را با دقت دنبال می کنند اما برخی دیگر، این مواد را به آژانسها و دلالان می فروشند و از سرنوشت آنها خبری ندارند.
ساندی تایمز می نویسد برخی از محموله هایی که به خارج فرستاده می شود زباله های تفکیک نشده است. اداره محیط زیست بریتانیا شرکت های مسئول ارسال این گونه محموله ها را تحت پیگرد قانونی قرار داده است اما گفته می شود که ابعاد معضل آلودگی مواد صادراتی بسیار گسترده است. بریتانیا زباله های قابل بازیافت خود را از جمله به هنگ کنگ صادر می کند و این مواد معمولا از هنگ کنگ راهی چین می شود. در چین مواد بازیافتی تفکیک می شود. یکی از استان های چین که به مرکز این مواد تبدیل شده استان "مای" در کنار رودخانه پرل است. "مای" یک زمان روستایی کوچک بود اما اکنون به شهری صنعتی تبدیل شده؛ صنعت زباله قابل بازیافت. در کارخانه های بتونی کوچکی که در این منطقه ساخته شده کاغذها از زباله ها تفکیک می شود و پلاستیک برای بازیافت به قطعات کوچک تبدیل می شود.
به نوشته ساندی تایمز پس از آنکه دولت چین دستور داد تجارتخانه ها از شهر "نانهای" (مرکز قبلی مواد قابل بازیافت) خارج شوند، دهها کارخانه که زباله خانگی بریتانیایی را وارد می کنند امسال به مای نقل مکان کرده اند. خشم ساکنان شهر نانهای از آلودگی محیط زیست باعث شد تا دولت چین چنین دستوری را صادر کند.
کارگران مهاجر در مای برای یک روز کار تفکیک زباله نزدیک چهار دلار دستمزد دریافت می کنند. کیسه های نایلونی فروشگاه های زنجیره ای بریتانیا در خیابان ها پراکنده است و آبراه های مای با پلاستیک و کاغذهای کثیف مسدود شده است.
گزارشگر ساندی تایمز از چین می نویسد موادی که از بریتانیا وارد این کشور می شود به ندرت تفکیک شده است در حالی که قانون بریتانیا می گوید که این مواد باید کاملا تفکیک شده باشد.
ژانگ وولانگ، کارگر نوزده ساله در روستای مای می گوید: "محموله ای که دست ما می رسد کثیف و قاطی است. آنهایی که قابل بازیافت نیست به گورستان زباله فرستاده می شود."
یکی دیگر از کارگران جوان این روستا می گوید که بسیاری از کارگران به طمع پیدا کردن پول انگلیسی این زباله را تفکیک می کنند: "من شنیدم یک کارگر زن یک دسته پول بریتانیایی در میان زباله ها پیدا کرده. من هم وقتی پول پیدا کنم به روستای خودم بر می گردم."
به نوشته این هفته نامه ساکنان روستای مای شکایت داشته اند که صنعت بازیافت تاثیر مخربی بر محیط زیست این منطقه داشته است. آنها می گویند که "همه چیز در این روستا آلوده شده در حالی که تا چند سال پیش آب نهرها و مزارع پاک و پاکیزه بوده است اکنون آب کثیف و مملو از زباله و آلاینده های شیمیایی است. سبزیجات هم قابل کاشت نیستند چون مزارع از پلاستیک و زباله پوشیده شده است."سازمان های بریتانیایی فعال در عرصه صنعت بازیافت می گویند چین به مواد خام قابل بازیافت نیاز زیادی دارد اما به نوشته ساندی تایمز هزینه آن برای محیط زیست چین خشم بسیاری را برانگیخته است.
اما مارپ سازمان ترویج دهنده بازیافت در بریتانیا، می گوید این کشور در کل مواد قابل بازیافت با کیفیت بالا را به خارج صادر می کند: "چین برای خرید این مواد هزینه زیادی را تحمل می کند و خیلی عجیب و غیرمنطقی است که آنها را بسوزاند یا در گورستان زباله دفن کند."